دیابت نوع 1 براساس سن از دو اندوتایپ مجزا تشکیل شده است
15 مارس 2020 – نتایج یک مطالعه ی جدید که در مارس 2020 در مجله Diabetologia منتشر گردید، حاکی از آن است که بیماری دیابت نوع 1 در کودکان زیر هفت سال با این بیماری در کودکان 13 ساله یا بالاتر، متفاوت است.
دیابت نوع 1 چیست؟
دیابت نوع 1 یا T1DM، یک وضعیت متابولیکی است که مشخصه ی آن کمبود هورمون انسولین است، این هورمون که وظیفه ی جذب قند از خون و تنظیم میزان جذب گلوکز توسط سلول های ماهیچه ای را بعهده دارد، توسط سلولهایβ پانکراس در مناطقی به نام جزایر لانگرهانس تولید می شود.حمله ی خود ایمنی به سلول های جزایر، باعث کاهش شدید میزان انسولین تولید شده در لوزالمعده شده و تنظیم سطح قند خون را ناکارآمد می کند. بهمین دلیل افراد مبتلا به دیابت نوع 1 برای کنترل متابولیک خود، باید چندین بار در روز به خود انسولین تزریق کنند.
از آنجایی که این بیماری بطور عمده در کودکان تشخیص داده می شود، ضربه ای که هم بیماران و هم مراقبان آنها به ویژه والدین، با آن روبرو می شوند، می تواند بسیار شدید باشد. این هم به دلیل عوارض خطرناک تهدید کننده ی زندگی ناشی از این بیماری و هم چنین به دلیل نیاز به نظارت دقیق بر میزان قند خون برای جلوگیری از مرگ کودک و همچنین اطمینان از داشتن یک عمر طبیعی بدون بروز عوارض ثانویه است.
مطالعات قبلی توسط همین گروه از محققان نشان می دهد که دو نوع آسیب قابل مشاهده در بافت جزایر لوزالمعده ی بیماران مبتلا به T1DM وجود دارد که با سن تشخیص بیماری ارتباط دارد. در كودكان زیر هفت سال در هنگام تشخیص، جزایر حاوی انسولین، نسبت به كسانی كه در سن 13 سالگی یا بالاتر این بیماری در آنها تشخیص داده می شود، کمتر هستند.
مطالعه حاضر با هدف تعیین تفاوت در فرآوری انسولین در بیماران جوان مبتلا به این بیماری انجام شده است، زیرا این وضعیت را هم اکنون با سن تشخیص مرتبط می دانند.
محققان نمونه هایی از بافت لوزالمعده را بررسی کردند. این نمونه ها از بیوبانک لوزالمعده Exeter که دارای بیش از 130 نمونه از بافت لوزالمعده ی جوانان (از جمله کودکان) مبتلا به دیابت نوع 1 است و اندکی قبل از مرگ آنها تهیه شده است، گرفته شد. این بزرگترین منبع بافت پانکراس در نوع خود در سراسر جهان است. آنها سطح پروانسولین و انسولین موجود در سلولهای جزایر و ارتباط آنها با بروز انسولیت(insulitis) در این نمونه ها را بر اساس گروه سنی زیر 7 سال، 7 تا 12 سال و بالاتر از 13 سال با یکدیگر مقایسه کردند.
ثانیاً، محققان تفاوتهای موجود در پروانسولین موجود در گردش خون را بررسی کردند: نسبت انسولین در افراد مبتلا بهT1DM ، با توجه به تاریخ تشخیص، در همان سه گروه طبق همبستگی با تفاوت های مشاهده شده در لوزالمعده طبقه بندی گردید. این تفاوتها شامل: نفوذ سلولهای ایمنی به جزایر ملتهب و میزان پروانسولین و انسولین یافت شده در همان مکانها درون سلولهای بتا است.
در یک مجموعه از نمونه ها، محققان دریافتند که این کودکان قادر به تولید انسولین نبودند و سلولهای تولید کننده ی انسولین به سرعت در بافت لوزالمعده ی آنها در حال تجزیه بوده است. این وضعیت در کودکانی که سن آنها در زمان تشخیص دیابت نوع 1 کمتر از هفت سال بود، مشاهده گردید. با این حال، در کودکان بزرگتر که برای اولین بار در سن 13 سالگی یا بعد از آن، بیماری دیابت نوع 1 در آنها تشخیص داده شده بود، تولید انسولین همچنان طبیعی بود. این باعث شد محققان سؤال كنند كه آیا می توان عملکرد سلولهایبتایغیرفعال را در سطحی که کفایت کند، احیا كنند؟
محققان برای تمایز این دو فرم از دیابت نوع 1، نامهای جدیدی را برای آنها انتخاب کردند: دیابت نوع 1 با اندوتایپ 1 یا T1DE1 و اندوتایپ 2 یا T1DE2. آنها معتقدند کودکانی که برای اولین بار بین 7 تا 12 سالگی این بیماری در آنها تشخیص داده می شود ممکن است هر یک از این اندوتایپ را داشته باشند.
این مطالعه نشان داد که این دو اندوتایپ دیابت نوع 1 را می توان بر اساس سن و همچنین نسبت پروانسولین به پپتید C- که یک آزمایش بالینی ساده است- از هم متمایز کرد. T1DE1 توسط یک پاسخ ایمنی بیش فعال ایجاد می شود که در آن اکثر جزایر ملتهب می شوند و سلولهای بتا دیگر قادر به پردازش صحیح انسولین نیستند و در نتیجه منجر به وجود پروانسولین و پپتید C در سلولهای بتاو بالا رفتن نسبت پروانسولین به پپتید C می شود. از طرف دیگر، T1DE2، با یک حمله خود ایمنی کمتر شدید، همراه با سلول های جزایری که نسبتاً مقدار بیشتری انسولین ترشح می کنند و نسبت پایین تر مقدار پروانسولین به پپتید C در خون محیطی مشخص می شود.
پروژه ی فعلی که محققان در حال کار بر روی آن هستند این است که با بررسی مقادیر اندک انسولین در خون فرد، روش های دقیق تری برای تعیین اندوتایپ دیابت نوع 1 در هر یک از این کودکان پیدا کنند.
یکی از محققان این پژوهش، دکتر نوئل مورگان می گوید: اهمیت این مطالعه بسیار زیاد است زیرا می تواند به ما در درک علل بیماری و همچنین ابداع راه هایی برای پیشگیری از ابتلای نسل آینده ی کودکان به دیابت نوع یک کمک کند، همچنین ممکن است به درمان های جدیدی منجر شود. این تحقیقات یک گام مهم برای یافتن درمانی برای دیابت نوع 1 در برخی از افراد است.
سارا ریچاردسون، یکی از محققان این تیم، درمورد درمانهای جدید گفت: ما نتایج امیدوارکننده ای از درمانهای ایمنی بدست آورده ایم که می تواند پیشرفت بیماری را کند نماید، اما تاکنون این موارد به درمانهای جدید مؤثر تبدیل نشده اند. ما باید در هر گروه سنی استفاده از روشهای مختلف درمانی را مورد توجه قرار دهیم تا از میان این درمانها، درمان موثر را بیابیم.
سایر متخصصان دیابت با این موضوع موافقند، برای مثال الیزابت روبرتسون از دیابت انگلستان که می گوید: برای اینکه تا حد ممکن درمان های جدید موثر واقع شوند، باید پیچیدگی های این بیماری را رمز گشایی کنیم، اخبار امروز ما را یک قدم به رسیدن به این هدف نزدیک تر کرده است. این دانش به ما در انجام کارآزمایی ها و توسعه ی روشهای درمانی اختصاصی کمک می کند. من امیدوارم که بتوانیم از این بیماری در آینده جلوگیری و یا آن را متوقف کنیم.
منبع:
https://www.news-medical.net/news/20200315/Type-1-diabetes-mellitus-comprises-of-two-different-conditions-based-on-age.aspx